استقامت در راه کمال

آن طور که در زندگی جناب ملاحسینقلی همدانی نقل شده است ایشان برای رسیدن به کمال زحمات زیادی کشیده اند و در اوایل کار پس از سالها نتیجه گرفته اند.
آیت الله حسن زاده آملی در همایش بزرگداشت مقام شیخ عارفان آخوند ملاحسینقلی همدانی فرمودند:
حضرت آیة الله ملاحسینقلی همدانی پس از بیست و دو سال نتیجه گرفت و کسانی که دیر نتیجه می گیرند، پخته تر، قویتر و بهتر نتیجه میگیرند؛ چون آمادگی و استعدادشان بیشتر می شود.

قضیه هم از این قرار بود که آخوند در نجف در ایوانی نشسته بود، چشمش به تکه نان خشکی افتاد که کبوتری برای خوردن آن پر کشید و آمد، ولی نتوانست با منقارآن را خرد کند.
رفت و بار دیگر بازگشت، چند بار رفت وآمد تا این که بالاخره تکه نان را خرد کرد و خورد و دلش آرام گرفت و رفت. جناب آخوند از این واقعه الهام گرفت که باید صبوری کرد.
به خاطر همین مقام روحی بو که آخوند سیصد تن از اولیاء الله را تربیت کرد و آنها را سه دسته کرده بود. یک دسته روزها به محضرش می آمدند، یک دسته شبها بعد از نماز مغرب و عشا و یک دسته هم سحرها.

کتاب :فرزانه قبیله عشق و
چلچراغ سالکان
مقدمه

ما اسرائیل را زیر پا له می کنیم

we crush Israel under foot

آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند

America can’t do no wrong

اسرائیل ، خانه ی عنکبوت است

Israel, the house spider

حزب الله پیروز است

Hezbollah is victory

آمریکا تو با سلاح جنگی من با سلاح ایمان بجنگ تا بجنگیم

America , you with weapons of war
I with weapons of believe
Fight to fight

خونی که در رگ ماست ، هدیه به رهبر ماست

The blood in our veins, gift to our leader

جانم فدای یک لحظه عمر تو رهبر

Sacrifice my soul for a moment your life leader

اسلام پیروز است

Islam is victorious

آمریکا ننگت باد ، اسرائیل مرگت باد

Shame on you America
Israel, death to you

اسرائیل باید از صفحه روزگار محو شود

Israel must disappear from Time Of Page

دنیای زیبا ، بدون صهیونیست

Beautiful World without Zionism

منبع:اسك دين

مؤمنان!

دگر بار، رمضان مبارك فرا رسيده است؛ با شب‏هاي الهام بخش، روزهاي آموزنده و فضاي آكنده از شميم خاطرات و عبرت هايش كه مايۀ جديت و نظم است.

دگر بار، روزه مي ‏ گيريم، شب زنده‏داري مي ‏كنيم، شعاير را دو چندان مي كنيم و سرانجام عيد را با شادماني و خشنودي جشن مي گيريم و پس از آن به زندگي عادي باز مي گرديم. بدين سان سال‏ ها تكرار و بر حجم خاطرات افزوده مي شود.

اما بيم آن مي ‏رود كه روزه به عادتي بي ‏روح و شعاير آن به سنت‏هايي سرگرم كننده بدل و ماه رمضان از همۀ معاني اصيلي اش تهي شده باشد. با نگاهي سريع در مي ‏يابيم كه اين مشكل، يعني مشكل و مسئلۀ روزه و رمضان، مسئلۀ همه عبادات و همۀ مناسبت ‏هاست. اين آفت به همۀ عبادات و ايام راه يافته و اماكن مقدس و شعاير ديني و همۀ آموزه‏هاي آسماني را در برگرفته است.

آيا نقش راهبري دين در هدايت آدمي به آخر رسيده است؟ و به آيين‏ ها و خاطرات و تجمل بدل شده است؟ يا اينكه اساساً آموزه‏هاي ديني براي تخدير آدمي آمده‏اند و از آنجا كه سختي ها فرا گيريند اين آموزه‏ ها نيز همۀ زندگي آدمي را فرا گرفته‏اند. آيا اكنون كه آدمي بر بسياري از مشكلات و سختي ‏ هايش چيره گشته، بايد از نقش دين بكاهيم؟

مؤمنان!

بهتر است پيش از آنكه ديگران از ما بپرسند ما خود اين پرسش دشوار را از خود بكنيم. اما حقيقت اين است كه اين پرسش و پاسخ ها پيش تر مطرح شده ‏اند، اما ما آن ها را ناديده گرفتيم، بر آن ها چشم پوشيديم و از سخن گفتن دربارۀ آن ها روي برتافتيم، تا با واقعيت دلهره‏آور و تلخ روبه رو نشويم.

اي مؤمنان!

آيا در روزه‏ هامان آثار روزه را مي ‏بينيم؟ و در نمازمان عروج آن را؟ آيا در فطر و قربان معاني اين اعياد و كاركردشان را حس مي كنيم؟ آيا شعاير در ما فعل و انفعال و اماكن مقدس در ما اثر دارد؟

آيا در مسجد اقصي و كليساي قيامت آن معاني را كه بالقوه براي امتمان روشن بود، يافته ايم.

اين ها تجارب تلخ و دردآور ما در متن واقعيت تلخ و درد آور ماست. پس بار دگر با نگاهي واقع بينانه، همه جانبه و با شجاعت و بينش آموزه هاي دينمان را ارزيابي كنيم، شايد راهي نو بپيماييم و در آن ها زندگي بدميم، و از هستي خود به دين و آموزه‏هاي والايش ببخشيم تا جايگاه رفيع و فراگير خود را باز يابد. بگذاريم دين ابعاد وجودي ما را فرا تر ببرد و كثرتمان را وحدت بخشد و تشتتمان را به همدلي بدل كند.

اي مؤمنان!

هرگاه انديشۀ ديني و آموزه هايش در همۀ ابعاد زندگيمان؛ در خانه، در بازار، در دفتر كار، و در عرصه هاي حيات ما حضور داشته باشد، هرگاه حصار ها را از احساس ديني در بند در عبادتگا‏ه ها، برداريم، و بگذاريم اين احساس به كليت حياتمان راه يابد، به زندگيمان پا نهد، تا اختيار ما به دست او باشد و اثر گذارد و هدايت كند، هر گاه به او فرصت دهيم و نخواهيم كه با منزوي كردن او از نقشش بكاهيم و او را از ميان ببريم، تنها در اين صورت است كه آثار اين گنج گرانمايه را در زندگي و در ساختن تمدن خود مي بينيم.

مؤمنان!

روزۀ ماه رمضان و ديگر عبادات و شعاير ديني تنها فعاليتي جسماني نيستند، بلكه حركاتي سرچشمه گرفته از عقل و دل اند كه به قالب حس در مي آيند و با آن در مي ‏آميزند، از همين رو هر گاه به دور از دخالت عقل و دل انجام گيرند، اعمالي خشك، كم رنگ و تقليدگونه اند كه ما را به خود مشغول مي كنند، ولي تأثيري نمي گذارند.

بر ماست تا در اين تجربۀ تازه و اين ماه مبارك و در روزه‏اش، عقل و دل را در كنار جسم فعال كنيم. بايد تفكر و تأمل كنيم، بايد عشق بورزيم و حساس باشيم. بايد اين عشق و آن تأمل را در متن روزۀ خود جاري سازيم.

پيامبر فرمودند: «تفكر ساعه خير من عباده سبعين سنه» (يك ساعت تفكر، بر تر از هفتاد سال عبادت است.) امام صادق نيز فرموده‏اند: «هل الدين الا الحب؟» (آيا دين جز محبت است؟) اين چنين روزۀ زنده اي، سپر آتش است و يكي از اركان اسلام، مهماني خداوند است و تكريم انسان. قدر انسان است و قَدَر او. فقط در اين صورت است كه رمضان شرايط و فضايي را فراهم مي كند كه در آن انسان گرامي ساخته مي شود، انساني كه فاتح مكه است و پيروز بدر و سازندۀ تاريخ. اين چنين رمضاني ماه الفت و همدردي با ديگران و فصل فراموشي كينه‏ ها و اتحاد صفوف است. ماه وحدت كلمه و وحدت دل‏ ها و ماه رستاخيز دوبارۀ امت است.

اين گونه روزه داري ماه رمضان نخستين گام در ساختن امت و تاريخ است، تمريني براي جهاد و آمادگي براي نبرد است، آغاز بازگشت به سوي خداست، به سوي سرزمين مقدس خدا، به سوي قدس. اين وعدۀ حق خداوند است و خداوند از وعده‏اش تخلف نمي ‏كند. خداوند مي ‏فرمايد: «ولينصرن اللَه من ينصره ان اللَّه لقوي عزيز الذين ان مكنا هم في الارض أقاموا الصلوة و آتو الزكاة وامروا بالمعروف ونهوا عن المنكر و للَه عاقبة الامور» (حج: ۴۰ و ۴۱)

منبع:پايگاه اطلاع رساني فرهنگ وشهادت