مفسر قرآن کریم با اشاره به این‌که یکی از آفت‌های مهم در زندگی اسلامی کسالت و سستی و تنبلی است، عنوان کرد: چهار نوع تنبلی و کسالت در جامعه اسلامی و قرآنی وجود دارد که برای ترفیع آن باید تلاش کرد.

به گزارش روابط عمومی و تبلیغات آستان مقدس حضرت معصومه سلام الله علیها، حجت‌الاسلام والمسلمین ناصر رفیعی، مفسر قرآن کریم، در مراسم احیای شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان که در محل شبستان امام خمینی (ره)، حرم مطهر برگزار شد، بابیان این‌که در ماه مبارک رمضان شب‌های قدر شب‌هایی است که شب اوج بندگی در طول سال به‌حساب می‌آید، اظهار کرد: با بررسی روایات موجود در موضوع شب قدر، شب بیست و سوم مورد اتفاق همه روایات واقع‌شده است.

وی افزود:در روایت آمده است که «أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صلی الله علیه و آله کانَ یَطْوِی فِرَاشَهُ وَ یَشُدُّ مِئْزَرَهُ فِی الْعَشْرِ الْأَوَاخِرِ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ کانَ یُوقِظُ أَهْلَهُ لَیْلَةَ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِینَ وَ کانَ یَرُشُّ وُجُوهَ النِّیَامِ بِالْمَاءِ فِی تِلْک اللَّیْلَةِ وَ کانَتْ فَاطِمَةُ ع لَا تَدَعُ أَحَداً مِنْ أَهْلِهَا یَنَامُ تِلْک اللَّیْلَةَ وَ تُدَاوِیهِمْ بِقِلَّةِ الطَّعَامِ وَ تَتَأَهَّبُ لَهَا مِنَ النَّهَارِ وَ تَقُولُ مَحْرُومٌ مَنْ حُرِمَ خَیْرَهَا یعنی رسول خدا (ص) این چنین بود که رختخواب خویش را جمع می‌کرد و کمربند همت برای عبادت را در دهه آخر از ماه رمضان محکم می‌بست و همیشه این‌گونه بود که اهل‌وعیالش را در شب بیست و سوم بیدار نگه می‌داشت و بر روی خواب رفتگان در آن شب آب می‌پاشید.»

حجت‌الاسلام والمسلمین رفیعی بابیان این‌که امام صادق (ع) یک سال در ماه رمضان بیمار بودند و نتوانستند به مسجد بروند؛ شب بیست و سوم فرمودند رختخواب من را به مسجد ببرید، گفت: آیت‌الله دستغیب کتابی تحت عنوان داستان‌های شگفت دارد که یکسری حکایات حقیقی را جمع‌آوری کرده است که در آن حکایت جالبی در باب شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان آمده است.

وی ادامه داد: دریکی از حکایات این کتاب به نقل از مرد مؤمنی آورده است شب بیست و سوم حالتی به من دست داد و دیدم سروصدایی در آسمان پیچیده و هاله‌های از نور از روبروی من رد می‌شوند باکسی ارتباط گرفتم و داستان را از او جویا شدم آن فرشته به من گفت که پیامبران و اولیاء خدا به زیارت امام حسین می‌روند و من ابراز حسرت زیارت کردم که در جوابم آن فرشته گفت اسم شمارا جزو زائرین امام حسین (ع) نوشتیم.

مفسر قرآن کریم بابیان این‌که خدا سه چیز مهم را از نگاه بندگان خود مخفی کرده است، گفت: اولین چیزی که از دید بندگان مخفی‌شده است ولی خداست.

وی افزود: خداوند متعال بنا به مصالحی ولی خود را مخفی کرده است برای همین است که نباید احدی را تحقیر کنید.

حجت‌الاسلام و المسلمین رفیعی بابیان این‌که دومین مخفی‌شده در بین بندگان رضایت الهی است، عنوان کرد: خداوند رضایت خود را در عبادات مخفی کرده بنابراین برای جلب رضایت الهی بنده باید در احیای فرایض دینی همت گمارد.

وی با اشاره به آخرین موضوع مخفی‌شده برمدار حکمت الهی، گفت: سومین مخفی‌شده خداوند متعال شب قدر است و دلیل این مخفی شدن تلاش بندگان است.

مفسر قرآن کریم با اشاره به این‌که یکی از آفت‌های مهم در زندگی اسلامی کسالت و سستی و تنبلی است، عنوان کرد: چهار نوع تنبلی و کسالت در جامعه اسلامی و قرآنی وجود دارد که برای ترفیع آن باید تلاش کرد.

وی افزود: اولین تنبلی و سستی رایج در جوامع امروزی سستی است و این نوع کسالت فقط یک دلیل دارد که خود آن‌هم راه‌حل آن است؛ آن‌هم احساس نیاز است.

سخنران حرم مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها با اشاره به این‌که یکی از سستی‌های عبادی سستی و سبک شمردن نماز است، گفت: از شهید چمران نقل‌شده است که ایشان گفته بود وقت نماز تصور می‌کنم سربازی در مقابل فرمانده هستم.

وی ادامه داد: منزل امام سجاد (ع) آتش گرفت و حضرت بعد از سلام نماز فرمود آنش دیگری من را از این آتش بازداشته بود.

حجت‌الاسلام والمسلمین رفیعی بابیان این‌که تنبلی اخلاقی دومین نوع کسالت است، عنوان کرد: افرادی در جامعه ما زندگی می‌کنند که سال‌ها مبتلابه غیبت و شهوت رانی هستند و نمی‌توانند رفع کند؛ این عزیزان باید توجه داشته باشند که خود «نمی‌توانم» یعنی کسالت و قرآن کریم به خاطر اراده اصحاب کهف از آنان به‌عنوان قهرمان یاد می‌کند.

وی ادامه داد: سومین تنبلی رایج در جوامع امروزی تنبلی اقتصادی است و این یعنی افراد زیادی به‌جای تولید ارزش در جامعه ساعت‌های عمر خود را به لغو می‌گذرانند

مفسر قرآن کریم با اشاره به این‌که چهارمین مدل تنبلی رایج تنبلی علمی است، گفت: سطح مطالعه در کشور خیلی پایین است و این‌یک زنگ خطر بزرگی برای جوانان ایران است که پیامبر اکرم (ص) از مجاهدت‌های علمی آنان تعریف کرده بودند.

وی افزود: امیرالمؤمنین (ع) فرمود مرا با اجتهاد خودیاری کنید و دلیل این‌که سوره کهف داستان ذوالقرنین، موسی و خضر اشاره‌شده است تأکید بر همین مجاهدت‌ها است.

بسم الله الرحمن الرحیم

*****************
اللهمّ اغسِلْنی فیهِ من الذُّنوبِ وطَهِّرْنی فیهِ من العُیوبِ وامْتَحِنْ قَلْبی فیهِ بِتَقْوَى القُلوبِ یا مُقیلَ عَثَراتِ المُذْنِبین.

**************

خدایا بشوى مرا در این ماه از گناه و پاكم نما در آن از عیب‌ها وآزمایش كن دلم را در آن به پرهیزكارى دل‌ها اى چشم پوش لغزش‌هاى گناهكاران.

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَكَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَكاتِكَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِكَ واسْكِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِكَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین.

خدایا بگشا به رویم در این ماه درهاى فضلت و فرود آر برایم در آن بركاتت را و توفیقم ده در آن براى موجبات خوشنودیت و مسكنم ده در آن وسط‌هاى بهشت اى اجابت كننده خواسته‌ها و دعاهاى بیچارگان.

مؤمنان!

دگر بار، رمضان مبارك فرا رسيده است؛ با شب‏هاي الهام بخش، روزهاي آموزنده و فضاي آكنده از شميم خاطرات و عبرت هايش كه مايۀ جديت و نظم است.

دگر بار، روزه مي ‏ گيريم، شب زنده‏داري مي ‏كنيم، شعاير را دو چندان مي كنيم و سرانجام عيد را با شادماني و خشنودي جشن مي گيريم و پس از آن به زندگي عادي باز مي گرديم. بدين سان سال‏ ها تكرار و بر حجم خاطرات افزوده مي شود.

اما بيم آن مي ‏رود كه روزه به عادتي بي ‏روح و شعاير آن به سنت‏هايي سرگرم كننده بدل و ماه رمضان از همۀ معاني اصيلي اش تهي شده باشد. با نگاهي سريع در مي ‏يابيم كه اين مشكل، يعني مشكل و مسئلۀ روزه و رمضان، مسئلۀ همه عبادات و همۀ مناسبت ‏هاست. اين آفت به همۀ عبادات و ايام راه يافته و اماكن مقدس و شعاير ديني و همۀ آموزه‏هاي آسماني را در برگرفته است.

آيا نقش راهبري دين در هدايت آدمي به آخر رسيده است؟ و به آيين‏ ها و خاطرات و تجمل بدل شده است؟ يا اينكه اساساً آموزه‏هاي ديني براي تخدير آدمي آمده‏اند و از آنجا كه سختي ها فرا گيريند اين آموزه‏ ها نيز همۀ زندگي آدمي را فرا گرفته‏اند. آيا اكنون كه آدمي بر بسياري از مشكلات و سختي ‏ هايش چيره گشته، بايد از نقش دين بكاهيم؟

مؤمنان!

بهتر است پيش از آنكه ديگران از ما بپرسند ما خود اين پرسش دشوار را از خود بكنيم. اما حقيقت اين است كه اين پرسش و پاسخ ها پيش تر مطرح شده ‏اند، اما ما آن ها را ناديده گرفتيم، بر آن ها چشم پوشيديم و از سخن گفتن دربارۀ آن ها روي برتافتيم، تا با واقعيت دلهره‏آور و تلخ روبه رو نشويم.

اي مؤمنان!

آيا در روزه‏ هامان آثار روزه را مي ‏بينيم؟ و در نمازمان عروج آن را؟ آيا در فطر و قربان معاني اين اعياد و كاركردشان را حس مي كنيم؟ آيا شعاير در ما فعل و انفعال و اماكن مقدس در ما اثر دارد؟

آيا در مسجد اقصي و كليساي قيامت آن معاني را كه بالقوه براي امتمان روشن بود، يافته ايم.

اين ها تجارب تلخ و دردآور ما در متن واقعيت تلخ و درد آور ماست. پس بار دگر با نگاهي واقع بينانه، همه جانبه و با شجاعت و بينش آموزه هاي دينمان را ارزيابي كنيم، شايد راهي نو بپيماييم و در آن ها زندگي بدميم، و از هستي خود به دين و آموزه‏هاي والايش ببخشيم تا جايگاه رفيع و فراگير خود را باز يابد. بگذاريم دين ابعاد وجودي ما را فرا تر ببرد و كثرتمان را وحدت بخشد و تشتتمان را به همدلي بدل كند.

اي مؤمنان!

هرگاه انديشۀ ديني و آموزه هايش در همۀ ابعاد زندگيمان؛ در خانه، در بازار، در دفتر كار، و در عرصه هاي حيات ما حضور داشته باشد، هرگاه حصار ها را از احساس ديني در بند در عبادتگا‏ه ها، برداريم، و بگذاريم اين احساس به كليت حياتمان راه يابد، به زندگيمان پا نهد، تا اختيار ما به دست او باشد و اثر گذارد و هدايت كند، هر گاه به او فرصت دهيم و نخواهيم كه با منزوي كردن او از نقشش بكاهيم و او را از ميان ببريم، تنها در اين صورت است كه آثار اين گنج گرانمايه را در زندگي و در ساختن تمدن خود مي بينيم.

مؤمنان!

روزۀ ماه رمضان و ديگر عبادات و شعاير ديني تنها فعاليتي جسماني نيستند، بلكه حركاتي سرچشمه گرفته از عقل و دل اند كه به قالب حس در مي آيند و با آن در مي ‏آميزند، از همين رو هر گاه به دور از دخالت عقل و دل انجام گيرند، اعمالي خشك، كم رنگ و تقليدگونه اند كه ما را به خود مشغول مي كنند، ولي تأثيري نمي گذارند.

بر ماست تا در اين تجربۀ تازه و اين ماه مبارك و در روزه‏اش، عقل و دل را در كنار جسم فعال كنيم. بايد تفكر و تأمل كنيم، بايد عشق بورزيم و حساس باشيم. بايد اين عشق و آن تأمل را در متن روزۀ خود جاري سازيم.

پيامبر فرمودند: «تفكر ساعه خير من عباده سبعين سنه» (يك ساعت تفكر، بر تر از هفتاد سال عبادت است.) امام صادق نيز فرموده‏اند: «هل الدين الا الحب؟» (آيا دين جز محبت است؟) اين چنين روزۀ زنده اي، سپر آتش است و يكي از اركان اسلام، مهماني خداوند است و تكريم انسان. قدر انسان است و قَدَر او. فقط در اين صورت است كه رمضان شرايط و فضايي را فراهم مي كند كه در آن انسان گرامي ساخته مي شود، انساني كه فاتح مكه است و پيروز بدر و سازندۀ تاريخ. اين چنين رمضاني ماه الفت و همدردي با ديگران و فصل فراموشي كينه‏ ها و اتحاد صفوف است. ماه وحدت كلمه و وحدت دل‏ ها و ماه رستاخيز دوبارۀ امت است.

اين گونه روزه داري ماه رمضان نخستين گام در ساختن امت و تاريخ است، تمريني براي جهاد و آمادگي براي نبرد است، آغاز بازگشت به سوي خداست، به سوي سرزمين مقدس خدا، به سوي قدس. اين وعدۀ حق خداوند است و خداوند از وعده‏اش تخلف نمي ‏كند. خداوند مي ‏فرمايد: «ولينصرن اللَه من ينصره ان اللَّه لقوي عزيز الذين ان مكنا هم في الارض أقاموا الصلوة و آتو الزكاة وامروا بالمعروف ونهوا عن المنكر و للَه عاقبة الامور» (حج: ۴۰ و ۴۱)

منبع:پايگاه اطلاع رساني فرهنگ وشهادت

بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ اجْعَلْ لی فیهِ الى مَرْضاتِكَ دلیلاً ولا تَجْعَل للشّیْطان فیهِ علیّ سَبیلاً واجْعَلِ الجَنّةِ لی منْزِلاً ومَقیلاً یا قاضی حَوائِجَ الطّالِبین.
خدایا قرار بده برایم در آن به سوى خوشنودىهایت راهنمایى و قرار مده شیطان را در آن بر من راهى وقرار بده بهشت را برایم منزل وآسایـشگاه اى برآورنده حاجتهاى جویندگان